21 mei 2003

21-5-12
9 jaar geleden dus... Al of pas? Ik weet het niet zo...
9 jaar geleden ging rond 5 uur de telefoon:
'Zal ik nog even snel langs komen fietsen, ik ben toch in de buurt en het lijkt me een goede en leuke manier om Matthijs te laten wennen aan onverwachte dingen.'
'O mam, goed plan, maar het is echt spitsuur hier, druk en stress, dat kan er nu echt even niet meer bij.'
'Is goed, fiets ik naar huis en hoor ik je morgenochtend weer.'
'Tot morgen mam!'

Mijn moeder fietste naar huis: van Raamsdonksveer (waar ze bij een vriendin had gegeten) naar Breda, een rit van zeker 20 km, kreeg de buurvrouw op bezoek en had veel plezier, kreeg haar zus aan de telefoon, de buren hoorde haar lachen, rond 8 uur toch nog honger: oven aan gezet, broodje uit de vriezer gepakt en dat was het dan...

De volgende dag was Bryan thuis: ik had ontzettend veel buikpijn (ja, toen ook al...) en we zouden naar de dokter gaan. Normaal belden mijn moeder en ik rond een uur of 7 's ochtends, veel gespreksstof altijd en soms duurde de gesprekken wel 1,5 uur, maar die dag dus niet, als Bry thuis was deed ik dat nooit...
Later belde ik haar wel om te vertellen dat ik bij de huisarts was, maar ze was er niet... Mobiel, werk, niemand wist waar ze was, maar ik wist altijd waar mijn moeder was... Antwoordapparaat ingesproken: 'waar is u?',  maar verder niet echt ongerust...
Op een gegeven moment zijn de buren ingeschakeld (ik weet niet eens meer of ik dat deed of het werk), die gingen kijken: vreemd, ze doet niet open en de tv staat aan... En dat overdag?
Politie gebeld, maar dat duurde zolang dat de buurjongen uiteindelijk over de schutting geklommen is en zo vond hij mijn moeder: vriezer open, oven aan, broodje in haar hand... Volop in actie geweest, nietsvermoedend...
Om 3 uur ging bij ons de telefoon: 'ik heb slecht nieuws meisje, je moeder is overleden.'

Overal in mijn huis bevinden zich nu spullen die van haar waren, dagelijkse dingen, zoals het messenblok, maar ook appeltjes. 20 jaar geleden toen mijn nichtje (die nu zelf moeder wordt) net kon praten, nam mijn moeder altijd een appeltje mee als ze daar langs ging... 'Oma appeltje meenomen?' werd al snel Oma Appeltje en toen ging ze appeltjes verzamelen... De spaarpotten van de kinderen zijn appeltjes, het eerste appeltje wat Matthijs voor haar kocht (een week voor dit) staat nog steeds op zijn kamer...
Mijn moeder zelf staat op de schouw: De enige foto hier in de kamer en dan niet omdat ik daar nou zo graag een foto wil, maar omdat zij altijd heeft geroepen dat ze nooit op de schouw wilde belanden... Ze staat daar eigenlijk meer omdat ik graag de dwarse dochter ben, in die zin is het bijna jammer dat de schouw gaat verdwijnen, want waar moet ze dan heen? Mijn eerste impuls gaat naar de piano, want dat is bijna net zo erg als de schouw...
Het broodje ligt hier nog steeds in de vriezer... Soms vind ik dat raar, maar toch kan ik er geen afstand van doen... De buurvrouw van mijn moeder vertelde me toen dat ze al 21 jaar een halve bitterbal in de vriezer had liggen, soortgelijk verhaal...

Het is goed zoals het is, ik ben eraan gewend geraakt, maar soms mag ik haar nog heel graag even uitschelden... Voor haar prettig dat ze totaal onwetend er tussenuit piepte, daar ben ik van overtuigd, maar ze had best nog even mogen wachten...

10 opmerkingen:

  1. Wat moet je hier nog op zeggen. Neem vandaag een appeltje en denk aan jou.

    Gr Nancy.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hier zijn geen woorden voor.

    Groetjes, Gonny

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Lieve Nancy, een heel dikke knuffel voor jou vandaag. (())

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Met ontroering heb ik je verhaal gelezen, een dikke knuffel en sterkte vandaag.
    Groetjes,Corina

    BeantwoordenVerwijderen
  5. O Nancy, wat een ontroerend verhaal, ik zit hier met dikke tranen aan de computer.
    Ik wens je veel liefde vandaag, en warmte, en fijne gedachten aan je moeder...
    Ik had heel erg leuk nieuws voor je, Vic heeft zijn boos-kussen ontvangen, dank je wel daarvoor, hij is er zoooo blij mee, het is heel erg mooi geworden.
    Ik mail je nog.
    Liefs,

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een fijn nieuws Annelies!! Fijn dat hij er blij mee is!!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi Nancy, tranen druppelen over mijn wangen. Door je hele verhaal heen klinken mooie herinneringen. Het is goed die te koesteren.

    Groet, Gera

    BeantwoordenVerwijderen
  8. wat een wonderlijk einde, zo vol leven , en zo blijft je mam altijd in gedachte bij je, en dat is een mooie gedachte.......sterkte en een dikke knuffel.....
    Marjolein

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat heb je deze gebeurtenis prachtig en liefdevol opgeschreven, ik lees het en het ontroerd me.. sterkte hoor! Groetjes Silvia

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een ontroerend verhaal weer!
    Groetjes Severine

    BeantwoordenVerwijderen