'Aan de kant van de beek' en mereltjes...

29-5-12
Het meiboomdansen is geweest, dus morgen ga ik de etalage bij de Poppendroom weer aanpassen. Zomer en aardbeien, dat zal het vooral worden.
Afgelopen weekend maakte ik 'Aan de kant van de beek' van Anemoontje om er ook in te hangen.




De mereltjes groeien ondertussen gestaag, zelfs als ze liggen, dan zie je nog de kopjes er bovenuit komen. Eentje heeft een kuif met veertjes (net als een gremlin), is duidelijk de grootste en stoot standaard zijn snavel tegen het dak. De kinderen hebben ze namen gegeven en die ene heet Paddy. De linker heet Pidou en de rechter heet Pardoes en de moeder noemen ze Paya. (en de vader heet Piet, maar die zien we niet!)
Het rechtermereltje is op de foto niet goed te zien, maar dat komt omdat Paddy iedereen opzij schuift, die is duidelijk het grootst!

Ondertussen zijn we druk aan het ruimen! Niet zo heel leuk eigenlijk, maar gelukkig schiet het op. 3 weken Katjeskelder is geboekt en ondertussen zijn we aan het aftellen: nog 14 dagen en dan zitten wij daar en daar verheug ik me eigenlijk best wel op!

Pinksteren

26-5-12
Wat een prachtig feest: wit-geklede kinderen en ouders, de piano op het plein en een prachtig zonnetje! 
Mijn dame hier op de voorgrond en wat vond ze het spannend: in de vierde klas, dus ze mochten voor het eerst jaar vlechten! Ook maakten ze gebruik van het vriendschapslabyrinth wat in de tegels is gelegd, erg mooi was het!

We zijn erg druk met de verbouwing, maar met name in ons hoofd: bedenken, regelen en al hier en daar wat ruimen... Hij is bijna een week naar voren getrokken, dus het wordt nu al half juni dat er begonnen gaat worden. Wij een extra weekje in de Katjeskelder, ach, ook niet erg!
Afgelopen week heb ik van een vriendin een grote zak poppenkleertjes overgenomen: ze had ze gebreid en bijna afgemaakt, maar net niet helemaal, toen ze een prachtige zijde tegenkwam om mee te breien. Ik mocht deze dus allemaal overnemen! Ik ben er zo blij mee! Er zijn er al een heleboel helemaal af, alleen nog even persen, dus binnenkort een hele lading babykleertjes op de site!

Vandaag kregen we nog een cadeautje:
Niet verstopt in de struiken zodat we er niets van kunnen zien, maar gewoon aan de achterkant van de schuur onder het afdak: 3 kleine mereltjes!

21 mei 2003

21-5-12
9 jaar geleden dus... Al of pas? Ik weet het niet zo...
9 jaar geleden ging rond 5 uur de telefoon:
'Zal ik nog even snel langs komen fietsen, ik ben toch in de buurt en het lijkt me een goede en leuke manier om Matthijs te laten wennen aan onverwachte dingen.'
'O mam, goed plan, maar het is echt spitsuur hier, druk en stress, dat kan er nu echt even niet meer bij.'
'Is goed, fiets ik naar huis en hoor ik je morgenochtend weer.'
'Tot morgen mam!'

Mijn moeder fietste naar huis: van Raamsdonksveer (waar ze bij een vriendin had gegeten) naar Breda, een rit van zeker 20 km, kreeg de buurvrouw op bezoek en had veel plezier, kreeg haar zus aan de telefoon, de buren hoorde haar lachen, rond 8 uur toch nog honger: oven aan gezet, broodje uit de vriezer gepakt en dat was het dan...

De volgende dag was Bryan thuis: ik had ontzettend veel buikpijn (ja, toen ook al...) en we zouden naar de dokter gaan. Normaal belden mijn moeder en ik rond een uur of 7 's ochtends, veel gespreksstof altijd en soms duurde de gesprekken wel 1,5 uur, maar die dag dus niet, als Bry thuis was deed ik dat nooit...
Later belde ik haar wel om te vertellen dat ik bij de huisarts was, maar ze was er niet... Mobiel, werk, niemand wist waar ze was, maar ik wist altijd waar mijn moeder was... Antwoordapparaat ingesproken: 'waar is u?',  maar verder niet echt ongerust...
Op een gegeven moment zijn de buren ingeschakeld (ik weet niet eens meer of ik dat deed of het werk), die gingen kijken: vreemd, ze doet niet open en de tv staat aan... En dat overdag?
Politie gebeld, maar dat duurde zolang dat de buurjongen uiteindelijk over de schutting geklommen is en zo vond hij mijn moeder: vriezer open, oven aan, broodje in haar hand... Volop in actie geweest, nietsvermoedend...
Om 3 uur ging bij ons de telefoon: 'ik heb slecht nieuws meisje, je moeder is overleden.'

Overal in mijn huis bevinden zich nu spullen die van haar waren, dagelijkse dingen, zoals het messenblok, maar ook appeltjes. 20 jaar geleden toen mijn nichtje (die nu zelf moeder wordt) net kon praten, nam mijn moeder altijd een appeltje mee als ze daar langs ging... 'Oma appeltje meenomen?' werd al snel Oma Appeltje en toen ging ze appeltjes verzamelen... De spaarpotten van de kinderen zijn appeltjes, het eerste appeltje wat Matthijs voor haar kocht (een week voor dit) staat nog steeds op zijn kamer...
Mijn moeder zelf staat op de schouw: De enige foto hier in de kamer en dan niet omdat ik daar nou zo graag een foto wil, maar omdat zij altijd heeft geroepen dat ze nooit op de schouw wilde belanden... Ze staat daar eigenlijk meer omdat ik graag de dwarse dochter ben, in die zin is het bijna jammer dat de schouw gaat verdwijnen, want waar moet ze dan heen? Mijn eerste impuls gaat naar de piano, want dat is bijna net zo erg als de schouw...
Het broodje ligt hier nog steeds in de vriezer... Soms vind ik dat raar, maar toch kan ik er geen afstand van doen... De buurvrouw van mijn moeder vertelde me toen dat ze al 21 jaar een halve bitterbal in de vriezer had liggen, soortgelijk verhaal...

Het is goed zoals het is, ik ben eraan gewend geraakt, maar soms mag ik haar nog heel graag even uitschelden... Voor haar prettig dat ze totaal onwetend er tussenuit piepte, daar ben ik van overtuigd, maar ze had best nog even mogen wachten...

Feetjesmobiel...

19-5-12
Ik wilde er zelf zo graag eentje boven de wiegjes van Matthijs en Birgit, maar kon ze toen niet vinden. Pasgeleden bedacht ik dat ik ze zelf dan maar zou gaan maken: de regenboogfeetjesmobiel.
Bij Filges in Duitsland vond ik wat ik nodig had: van prachtige biologische zijde, plantaardig geverfd in een kant en klaar pakket en de eerste is nu af!
Binnenkort zullen ze verschijnen in de Webwinkel en op Etsy.

En ik heb dan wel geen wieg meer, maar ik denk dat ik er toch ook eentje hou! Ik weet er vast wel een mooi plekje voor te vinden na de verbouwing: nog 3 weken en dan wordt hier beneden de zaak eens goed onderhanden genomen: de hele vloer gaat eruit, tot de balken aan toe, een betonnen vloer komt er voor terug met als doel een einde aan de kou, het vocht en knikkers die niet recht kunnen rollen. Omdat we dan toch bezig zijn ook meteen het plafond en de schouw eruit en een nieuw kozijn voor (zodat er een raam open kan) en een nieuwe voordeur (zodat de wind moet wachten met binnenkomen tot wij open doen).
Dat wordt 2 weken elders vertoeven, in een bungalowpark hier om de hoek, maar eerst alles opruimen, leegruimen, plintjes, dingetjes, toestanden: alles moet leeg... Een verbouwing op zich...

Wawa

12-5-12
Afgelopen dinsdag paste ik een half dagje op het winkeltje, toen  er een mevrouw binnen kwam lopen op zoek naar een knuffeldokter en laat ik dat nou net zijn.
Wawa kon alleen niet gemist worden, dus het zou een kortdurend verblijf moeten zijn. We maakten een afspraak dat ze vrijdag langs zou komen met haar kleinzoon en Wawa, een hondje wat stukgeknuffeld werd.

Gisteren kwam er dus een kleine jongen met zijn knuffel, knuffel moest naar de dokter. Ik werk niet graag met lievelingsknuffels en naalden waar de eigenaren bij zijn, dus moest er even afscheid genomen worden. Dikke tranen! Maar oma verzekerde me dat als ze in het tuincentrum bij de diertjes zouden gaan kijken dat het echt wel zou gaan, ik zou tenslotte met een half uurtje wel klaar zijn.

Wawa zat toch al ietwat ongeduldig voor het raam te wachten, toen ze daar eindelijk aankwamen. Ik deed de deur open, vroeg de kleine jongen of hij Wawa al had zien staan en hij racete meteen langs me! Een dikke knuffel voor Wawa en hij liet hem ook niet meer los! Oma vertelde dat hij een flink aantal keer had gevraagd of ze nu dan toch Wawa konden gaan halen!
Ik kreeg geen hand van de kleine jongen, maar wel van de knuffel. Oma wilde graag afrekenen, maar ik vond dat dat eigenlijk al gebeurd was: een stralende kleine jongen en een hand van de knuffel!

Vanavond ging de bel: oma voor de deur, ze was zo blij en alles was zo mooi gelopen! Het was leuk om nog even te praten over hoe mooi het inderdaad liep...
Ze gaf me een heel mooi doosje met daarin chocolate-bullets.
Ik kan al vertellen dat de blauwe heel lekker is... En de oranje ernaast ook... ;)


Boos!

10-5-12

Er is geen kind wat nooit boos is, maar er is boos en er is boos...
Soms heb je kinderen die zijn boos, echt echt echt boos... Niet omdat jij iets deed, of omdat zij iets zei, of omdat de auto de verkeerde kant op reed... Voordat dat gebeurde was het er al, alleen niemand zag het... En dan gebeurt er iets wat niet prettig is en onstaat er een kanaal voor al die boosheid, die dan soms ook met ongekende kracht naar buiten komt...

Matthijs was ook zo: heerlijk blij mooi ventje, maar boos... zo boos... En bij boosheid hoort ook 'ongewenst' gedrag: je mag niet slaan, je mag niet schoppen... Maar wat dan???? Toen Matthijs 1,5 was en uit pure frustratie de meubels maar door de kamer begon te gooien werd heel duidelijk dat we er iets mee moesten, er moest een 'veilige' uitlaatklep komen en dat werd een kussen... En met dat kussen mocht alles: gooien, bijten, slaan, schoppen, voor je mond en KEIHARD gillen, alles mocht... Het kussen moest ook iets moois hebben: een fijn stofje en een symbool wat bij je hoort, Matthijs koos voor een groene driehoek en droeg het kussen overal met zich mee... Het werkte: de 'basis'-woede werd geuit, verdween en de boosheid werd meer kloppend bij het incident...

Er wandelt nu in mijn omgeving een kleine blonde man die ook zo boos kan zijn, zo boos dat er gegild moet worden, gescholden of met deuren gegooid, gewoon zomaar, om iets kleins... Voor die kleine blonde man maakte ik vanavond dit kussen, met een gele ster gekozen door mama opgenaaid met regenbooggaren... Morgen gaat het naar hem toe... Ik hoop dat het hem (en zijn mama, papa en zusje) veel brengt...

Het hele span bij elkaar!!

10-5-12
Krista met van links naar rechts Sneeuwwitje, Assepoester en Doornroosje...

Vies!!

8-5-12
Vies!!
Zo luidde het mailtje wat een paar weken geleden in mijn mailbox terecht kwam... En het woord vies dekte de lading wel!




In januari maakte ik deze Joris en zoals wel te zien is, wordt er erg veel mee geknuffeld. Een poging om Joris een dagje hier te krijgen zodat ik hem kon wassen, liep op niets uit: afstand doen viel niet mee!
En dus kwam een ander plan: een broertje voor deze Joris, een donkerblauwe, zodat hij niet zo snel vies werd en een baby die hoorde er dan ook bij... (De foto is niet helemaal succesvol, het is hier buiten zo maar sombertjes...)
 Deze ochtend op het schoolplein ga ik ze overhandigen, ik ben benieuwd!

De workshop

1-5-12
Vandaag was de workshop!
Bijna 35 jaar geleden maakte de tante van Yvonne dit popje voor haar toen ze geboren werd.
Yvonne wordt binnenkort zelf tante en wilde graag net zo'n popje maken voor haar nichtje. Zonder enige ervaring (!!) maakte ze vandaag dit lieve roze popje!
Omdat ik voordoen de makkelijkste manier van uitleggen vind, maakte ik zelf ook zo'n popje. Alleen vind ik mijn hoofdje een beetje te groot, dus dat ga ik nog veranderen...
Omdat het heerlijk rustig was, sloten Matthijs en Birgit lekker aan.
Matthijs ontwierp en maakte dit popje!

En Birgit maakte haar eerste echte hoofdje en is al een heel eind gekomen met haar zeemeermin!

Een heerlijke dag was het!